Ο Αντώνης Καφετζόπουλος με αφορμή την παιδική παράσταση «Θυμωμένη Μπετονιέρα» του Δημήτρη Μπασλάμ, μιλάει στο Kristiboni.gr για την παράσταση που κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 17 Δεκέμβρη, την κρίση που έχει αγγίξει τους πάντες αλλά και το ενδεχόμενο αποκέντρωσης που στην περίπτωση του μοιάζει μάλλον χλωμό.
Σε ρόλο μπετονιέρας
Με την υπογραφή του Δημήτρη Μπασλάμ, η «Θυμωμένη Μπετονιέρα» είναι το τρίτο κατά σειρά παραμύθι μετά το Γαργαλιστή και τον Αγησίλαο που καλείται να πάει ένα βήμα παραπέρα τη φαντασία των μικρών φίλων «Σε αυτή τη διαδρομή, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε ένα κοινό ασυνόδευτο, εννοώ ενηλίκους χωρίς παιδιά», αστειεύεται ο Αντώνης Καφετζόπουλος αφηγητής της ιστορίας, πλαισιωμένος από 8 μουσικούς «Η αφήγηση είναι πολύ βασικό συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ακόμη και ένα μαθηματικό θεώρημα το μεταφέρουμε με την αφήγηση, αυτό που κάνει ένα πράγμα κατανοητό είναι η αφήγηση» μου εξηγεί διαπιστώνοντας ότι για αυτό το λόγο τα παραμύθια δε βγαίνουν από τη ζωή αλλά από τη φαντασία «Γιατί μέσω της αφήγησης μπορούν να γίνουν αντιληπτά». Η υπόθεση θέλει μια θυμωμένη μπετονιέρα να γκρεμίζει ότι τσιμεντένιο βρίσκεται μπροστά της με στόχο να δούμε έναν κόσμο που είχε θαφτεί στο γκρίζο χρώμα… αλλά γιατί τόση αγάπη στο γκρίζο κ. Καφετζόπουλε; «Ήταν μια κοινωνική πίεση, ήταν ανάγκη του κόσμου να στεγαστεί σε πολυκατοικίες. Δε μπορεί να είχαν ευθύνη μόνο οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί, απλά έπαιξαν έναν σκοτεινό ρόλο όπου δεν πατούσε σε καμία αισθητική, δηλαδή σε καμία παράδοση».
Η ζωή στο χωριό
Αναζητήσεις σε ένα αστικό παραμύθι, σε μια εποχή που κάθε άλλο παραμυθένια είναι «Αυτό που λέει το έργο είναι όμορφο αλλά ουτοπικό. Δεν είναι μία ρεαλιστική πρόταση. Όμως Νομίζω ότι περνάμε μια τόσο αλλοπρόσαλλα μεταβατική περίοδο και στην πραγματικότητα, που δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Βρισκόμασταν στο 17ο αιώνα, υπήρχε περιθώριο για ανάπτυξη, αλλά πια είναι 21ος, ο πλανήτης θα πρέπει να συντηρηθεί και όχι να επεκτείνεται κι άλλο. Πρέπει να βρεθεί ένα σύστημα ώστε να αποδίδουν οι υπάρχουσες δομές». Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τη χώρα που μάλλον έχει πάρει λάθος δρόμο «Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι ο πρωθυπουργός -τον οποίο δεν εκλέξαμε με τις υφιστάμενες διαδικασίες της δημοκρατίας και ο οποίος δε λογοδοτεί σε μας αλλά απέναντι σε αυτούς που τον στηρίζουν- επενδύει σε εκμετάλλευση πόρων και ανάπτυξη τη στιγμή που η χώρα δεν παράγει γιατί η ίδια της η γη δεν είναι παραγωγική και κατάλληλη πια. Ως εκ τούτου η χώρα χρειάζεται κάτι βαθύτερο από έναν τεχνοκράτη για να βρει το δρόμο της». Τι είναι όμως αυτό που κρατάει ακόμη τους ανθρώπους στην πόλη, γιατί δεν παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής προς την περιφέρεια; «Για μένα αυτό είναι δύσκολο. Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Δεν έχω έρθει σε επαφή με τη γη, δεν ξέρω να το κάνω αυτό και ούτε το έχω ανάγκη. Έμαθα να ζω σε ένα κλίμα ιδεών και η δουλειά μου λειτουργεί έτσι, έμαθα να ζω στην πόλη».
Άλλο εφορία και άλλο ευφορία
Καλλιτέχνης με πολιτική άποψη αλλά και γονιός εν μέσω κρίσης. Υπάρχει φως στο τούνελ που βλέπουμε μπροστά μας; «Πίστεψε με είμαι πιο ανήσυχος γι’ αυτά που θα συμβούν σε 20 ή 30 χρόνια παρά για όσα συμβαίνουν σήμερα». Μήπως τελικά αυτή η «Θυμωμένη Μπετονιέρα» να είναι ένας καλός τρόπος να κάνουμε ένα διάλειμμα από τις έγνοιες « Η εφορία στα έργα του Μπασλάμ είναι δεδομένη και προέρχεται από το ότι είναι εξαιρετικά γραμμένα και παιγμένα από την ορχήστρα του. Και σαν ομάδα είμαστε μεταξύ μας πολύ δεμένοι και το κάνουμε περισσότερο για το κέφι μας. Δουλεύουμε δέκα μέρες και βγάζουμε 200 ευρώ αλλά δε μας παίρνει από κάτω, λέμε “την άλλη φορά”». Μα πως είναι δυνατόν αυτά τα λόγια να λέγονται από έναν ηθοποιό που αφενός έχει ξεχωρίσει σε τηλεοπτικές επιτυχίες όπως αυτή του Ακάλυπτου ή σε θεατρικά blockbuster όπως το «Σουίτα στο Πλάζα» με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου; «Αυτό κάνω πάντα στη ζωή μου. Είναι πιο πολύ δικό μου ζήτημα, δε μπορώ να κάνω τα ίδια πράγματα, βαριέμαι την επανάληψη, δε θέλω να κάνω το ίδιο πράγμα ποτέ».
Στη Θεσσαλονίκη
Σε αυτά τα πλαίσια των εναλλαγών 19 Δεκέμβρη θα αναγνώσει ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου «Ενώ θα παίξει μουσική ο Χρήστος Παππάς». Σταθερή αναφορά στους συντελεστές, σίγουρα η συνεργασία είναι σταθερό ζητούμενο; «Εξαρτάται, είναι φορές που σε ενδιαφέρει το κείμενο κι άλλες φορές που η συνεργασία παίζει μεγαλύτερο ρόλο». Με τον Μπασλάμ, ωστόσο, η συνεργασία είναι σταθερή. Flashback να θυμηθούμε την αρχή αυτής της επαγγελματικής σχέσης. «Τον ήξερα από μακριά από τότε που έπαιζε μουσική με τον Παπακωνσταντίνου. Κάποια στιγμή γνωριστήκαμε και μου έδωσε ένα demo με το «Γαργαλιστή». «Στην αρχή το δοκιμάσαμε διστακτικά αλλά μετά άνοιξε ο κύκλος. Παίξαμε σε διάφορους χώρους όπως και στο Μέγαρο Αθηνών και Θεσσαλονίκης». Αφετηρία φυσικά η τελευταία, είναι το γούρι σας; «Η Θεσσαλονίκη είναι η βάση κατά κάποιο τρόπο, μιας και είναι η βάση των παραμυθιών του Δημήτρη». Και φέτος όχι σε μια συνηθισμένη θεατρική σκηνή αλλά στην Αποθήκη 1 στο Λιμάνι. Θα ‘ρθούμε να σας δούμε επί το έργον. «Χαρά μας!»
Info:
Η παράσταση «Θυμωμένη Μπετονιέρα» θα παιχτεί στην Αίθουσα John Cassavetes, Αποθήκη 1 στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης.
Ημερομηνίες παραστάσεων:
Κυριακή 18, Παραμονή Χριστουγέννων 24, Χριστούγεννα 25, Δευτέρα 26, Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
