Με τέσσερις παραγωγές σε εξέλιξη και τρεις ακόμη να περιμένουν τη σειρά τους, η Ακτίς Αελίου συνεχίζει να αποτελεί ένα άλλο είδος "ακτίδας" πολιτισμού σε μία φτωχή στον τομέα συμπρωτεύουσα. Διαχρονικός στηλοβάτης της προσπάθειας και σε περίοπτη θέση στην καρδιά μας ο Θωμάς Βελισσάρης, ηθοποιός, δάσκαλος, εργάτης του θεάτρου, εδώ σε μια συζήτηση για θέατρο σε χρόνια κρίσης.
Η “Ακτίδα Αελίου” συνεχίζει να παράγει δυνατό έργο σε εποχές που η “εύκολη λύση” έχει δελεάσει πολλούς. Πως είναι τα πράγματα για μια ιστορική σκηνή σε χρόνια οικονομικής κρίσης;
Με εξαίρεση την απουσία της κρατικής αρωγής, το θέατρο πάντοτε βρισκόταν σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Τον τελευταίο καιρό οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες αλλά –για την ώρα- ευτυχώς όχι ανυπέρβλητες. Τα παλαιότερα μέλη του θεάτρου αντλούν πολύ από τα καινούρια μέλη, μιας και στόχος αυτού του χώρου υπήρξε πάντοτε η συνέχεια. Χωρίς να γίνεται καμία καλλιτεχνική έκπτωση, οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτή την στιγμή το θέατρο δίνονται ολοκληρωτικά στην επίτευξη ενός συλλογικού οράματος : τη συνεχή συνομιλία της τέχνης του θεάτρου με την τρομακτική –προς ώρας- στείρα και κούφια πραγματικότητα.
Απ’ τον “Ουτοπίξ” στο “Πάρκο” πόσο μεγάλη απόσταση διανύετε, δεδομένης της διαφορετικότητας των κειμένων και κατ’ επέκταση και της ερμηνευτικής προσέγγισης;
Επειδή η βάση όλων των παραστάσεων είναι η έντονη θεατρικότητα, η απόσταση στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Πόσο εύκολα μπορεί να αναδείξει ένας αυτοσχεδιασμός το θέμα το ανεκπλήρωτου έρωτα και της συντροφικότητας;
Ένας ακόμη τρόπος για να αναδειχθεί αυτό το θέμα είναι και ο συγκεκριμένος αυτοσχεδιασμός. Δεδομένης της απουσίας αντικειμένων και της απουσίας ερωτικού αντικειμένου, το θέμα ανάγεται στο επίπεδο της ψευδαίσθησης και άρα στον πυρήνα της πραγματικότητας αυτού του συναισθήματος.
Είναι σήμερα η μοναξιά των ανθρώπων το μεγάλο απομεινάρι της γενικευμένης πολιτικής και κοινωνικής ισοπέδωσης;
Η μοναξιά είναι πάντοτε η μόνη αλήθεια στην ανθρώπινη ύπαρξη. Τέτοιου είδους κρίσεις απλώς φωτίζουν αυτήν την τόσο δύσκολα αποδεκτή, τραγική αλήθεια. Το θέμα είναι τι κάνει κανείς μ’ αυτήν την επίγνωση.
Το πάρκο θα παιχτεί και στο 2ο Low Budget Festival. Πόσο σημαντικό είναι στις μέρες μας το «low budget» στην τέχνη;
Εξαιρετικά σημαντικό και από την άλλη εξαιρετικό προνόμιο για μία τέχνη που έχει τη δυνατότητα να είναι εντελώς «χειροποίητη».
Με αφορμή την 2η εκδοχή της παράστασης «Berlin Alexanderplatz», ποια θεωρείτε ότι είναι η σχέση λογοτεχνίας και θεάτρου και ποιο λογοτεχνικό κείμενο που δεν έχετε καταπιαστεί ποτέ, σας κινεί το ενδιαφέρον να το μεταφέρετε στη σκηνή;
Η σχέση της λογοτεχνίας και του θεάτρου με άλλα λόγια είναι και η σχέση της πρώτης με τον κινηματογράφο. Η λογοτεχνία μπορεί πάντα να προμηθεύει τις τέχνες αυτές με πρώτη ύλη. Είναι τόσα πολλά τα λογοτεχνικά κείμενα των οποίων θα μ’ ενδιέφερε η θεατρική διασκευή που θα περιοριστώ στα εξής δύο: τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Έμιλυ Μπροντέ και το «Φως τον Αύγουστο» του Ο. Φώκνερ.
Ποια είναι η σχέση του Θωμά με το Νίκο, τη Δέσποινα, τη Θεανώ κ.α.. Μια ομάδα ανθρώπων που συνεργάζεται εδώ και καιρό;
Εντός θεάτρου όσο το δυνατόν πιο επαγγελματική. Εκτός θεάτρου ουσιαστική και ανθρώπινη.
Είναι το μυστικό η συσπείρωση θεατρικών ομάδων για να αντιμετωπιστεί η γενικευμένη κρίση που περνάει ο κλάδος του ηθοποιού και του καλλιτέχνη γενικότερα;
Είναι ένα από τα μυστικά, αλλά χρειάζεται πολύ μεγάλη επιμονή κι ένα εξαιρετικό άνοιγμα.
Μέρες Χριστουγέννων και φέτος όμως τα λαμπάκια δεν έφεραν την αισιοδοξία άλλων εποχών. Τελικά ο κόσμος δεν ψαρώνει πια με ουτοπίες ή η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να την αντέχουμε;
Οι κρίσεις απλώς αποκαλύπτουν την πραγματικότητα: η έννοια της ευτυχίας δεν επιτυγχάνεται στην αναζήτησή της, αλλά μέσω μιας στωικής της αναμονής.
Για πληροφορίες σχετικά με τις παραστάσεις της Ακτίς Αελίου μπες εδώ
