Η ομάδα σύγχρονου χορού “TrickorTreat”, δημιουργήθηκε από την Αναστασία Δίγκα, την Αλεξία Καλαϊτζή και την Εύη Πάνου πριν δύο χρόνια. Η αγάπη τους για το χορό και γενικότερα για κάθε μορφή τέχνης, τις οδήγησαν στη δημιουργία μιας πολυσυλλεκτικής συνεργασίας με ηθοποιούς, εικαστικούς, μουσικούς που είχαν διάθεση να δουλέψουν σε κοινά καλλιτεχνικά project. Πρώτο παιδί αυτής της δημιουργικής συνύπαρξης η περσινή παράσταση με τίτλο “Lemon Blossom”, προπομπός για πλήθος δράσεων που ακολούθησαν με κορύφωση την φετινή προσπάθεια “Kokoblocko”, ένα ψαγμένο χορόδραμα, επαρκώς βατό, εσκεμμένα αντιψευτοκουλτουριάρικο, αδιόρατα προσωπικό και σαφώς σημερινό.
Ποιοι έπαθαν Kokoblocko;
Έξι νέοι άνθρωποι –οι “TrickorTreatηδες”- μαζεύτηκαν με κοινό στόχο τη δημιουργία ενός έργου "Είχαμε στο μυαλό μας ένα πείραμα για κάποιους ανθρώπους που έχουν χάσει τη μνήμη τους και ορισμένες εικόνες ξυπνάνε από τη σωματική τους μνήμη", μου εξηγούν ο Τάσος Δημητρόπουλος και η Αναστασία Δίγκα, εμπνευστές της παράστασης. Εισάγοντας με στο τι πρόκειται να δω στην καθιερωμένη πρόβα του Σαββάτου μου μιλούν για ένα μικρό κορίτσι, μέλος κι αυτή του πειράματος, που στην ουσία δεν έχει υποταχτεί στους κανόνες. Διατηρώντας τη φαντασία και τον αυθορμητισμό της. Λειτουργώντας ως μία σανίδα σωτηρίας ανάμεσα στους υπόλοιπους ήρωες, οι οποίοι μοιάζουν να είναι καταδικασμένοι. Ένας εργασιομανής, ένας ναρκισσιστής, μία θρησκόληπτη, μία γυναίκα που θέλει να γίνει μάνα και ένας άντρας που έχει τυφλωθεί από το γυναικείο φύλλο, συνθέτουν τα πρόσωπα που ολοκληρώνουν το επί σκηνής χοροθεατρικό δρώμενο. Πρόσωπα αρκετά αναγνωρίσιμα και κατά τη γνώμη της ομάδας υπαίτια ως ένα βαθμό για τη σημερνή κατάσταση της χώρας μας.
Χορευτές σε ρόλο ηθοποιού ή μήπως το ανάποδο;
Το κοινό καλείται να κατανοήσει μέσα από χορευτικές κινήσεις τι θέλουν να μας πουν οι δημιουργοί, τι είναι αυτό το “Kokoblocko” που λίγο ή πολύ όλοι μας έχουμε πάθει κατά καιρούς ανεξάρτητα αν συμμετείχαμε σε πείραμα ή όχι " Η δουλειά του χορευτή είναι να μπορέσει να μιλήσει με το σώμα του, να πει μια πρόταση με το σώμα του. Αν ο θεατής δεν καταλάβει ακριβώς αυτή την πρόταση δεν είναι απαραίτητα κακό. Γι' αυτό και οι χορογραφίες δεν επιδιώξαμε να είναι κάτι συγκεκριμένο". Με άλλα λόγια μην περιμένετε να δείτε μια παράσταση όπου το δεξί χέρι δείχνει τον ήλιο και το αριστερό δείχνει το φεγγάρι. "Μα είναι πολύ εγωιστικό να πούμε: αυτές τις έννοιες πιστεύουμε εμείς αυτές θα πιστέψετε κι εσείς. Το σενάριο είναι κάτι που μας βοηθάει περισσότερο για να μπούμε σε ένα ρόλο και όχι για να κατευθύνει τον κόσμο". Και αν νομίζετε πως για έναν χορευτή είναι το πιο εύκολο πράγμα να μπει σε έναν κανονικό θεατρικό χαρακτήρα, μάλλον η πραγματικότητα είναι μακριά "Χρειάζεται έρευνα πάνω στο ρόλο και μετά ασκήσεις με το σκηνοθέτη για να μπεις σε καταστάσεις έξω από εσένα. Πρέπει να επιτυχείς αυτό το χάσιμο πάνω στη σκηνή χωρίς να έχει επιπτώσεις στη χορογραφία".
Σε μουσικό χαλί
Η πρόβα κυλάει. Η δημιουργικότητα χτυπάει κόκκινο. Σώματα εκτελούν εντολές του μυαλού, υποτάσσονται στην καθοδήγηση του σκηνοθέτη, εναρμονίζονται με το λιτό σκηνικό, υπογραμμίζουν τη μουσική που υπάρχει περισσότερο ως ένα χαλί παρά ως ένα δομικό στοιχείο "Δεν χτίζουμε πάνω στη μουσική. Πρώτα δουλεύουμε το κορμί με ασκήσεις και χορογραφίες και μετά βάζουμε τη μουσική". Εν προκειμένω βέβαια οι μουσικές επιλογές αξίζουν αναφοράς: Your Hand in mine, Χρήστος Καλαντζόπουλος (μόλις 18 ετών), Armen Nazaryan.
Για γέλια και για κλάματα
Κι ενώ τα πρώτα δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο, δε μπορώ να φανταστώ λίγο μετά την Αλεξία να μου λέει "Το Kokoblocko έχει κωμικά στοιχεία κατά τη γνώμη μου". Κι όμως έχει δίκιο, δεν είναι λίγες οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει με κινήσεις, γκριμάτσες, μικρά περιστατικά που ξεκινούν και τελειώνουν στο πείραμα που ούτως ή άλλως δημιουργεί ένα αίσθημα απελπισίας. “Εξάλλου όλοι οι ρόλοι μπορούν να φτιάξουν έναν κανονικό άνθρωπο, oι θεατές θα μπορέσουν να ταυτιστούν με έναν ή δύο ή και όλους τους χαρακτήρες".
Ο Γιάννης που κολλάει;
Η αισθητική κινηματογραφική, ο ρόλος του φωτισμού καταλυτικής σημασίας και στη μέση ένα τραπέζι με τέσσερις καρέκλες που παραπέμπουν πότε σε μία σχολική αίθουσα πότε σε ένα νοσοκομείο. Ο Γιάννης Παλατζίδης γνώριμος σε μας από το Εργαστήρι Kristiboni, είναι εκείνος που έχει αναλάβει την εικαστική επιμέλεια "Είναι ένα απίστευτο ταλέντο, με φαντασία που οργιάζει. Αφεθήκαμε πάνω του και επιλέξαμε να μην έχουμε συμμετοχή σε αυτό το κομμάτι", διευκρινίζει ο σκηνοθέτης, κάνοντας μας υπερήφανους για το φίλο και συνεργάτη μας.
Θα παίξουν γυμνοί στο σανίδι;
Άλλη μια πρόβα της παράστασης τελειώνει -οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από τον Οκτώβρη. Από τη σχολή Indancestrial στον Εύοσμο όπου και λαμβάνουν χώρα, κάνω προβολή όσων είδα στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία. Τι να διαλέξεις; Και οι δύο χώροι έχουν τη λειτουργία τους. Έχω γεμίσει έρωτα, απόγνωση, συγκίνηση, συναισθήματα. Απουσία τετριμμένων εικόνων, μαξιμαλιστικών εικαστικών παρεμβάσεων, υπερβολικών ερμηνειών. Με όχημα την έκφραση και το σώμα το οποίο δεν εκτίθεται γυμνό -κάτι που έτσι κι αλλιώς έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε στη σκηνή του θεάτρου (πόσο μάλλον του χοροθεάτρου), επιδιώκουν να μας κάνουν συνταξιδιώτες στο δικό τους ταξίδι στις ψευδαισθήσεις, ένα ταξίδι που είναι τελικά πιο γνώριμο κι απ’ τη γραμμή Θεσσαλονίκη-Αθήνα.