Με τη κ. Νένα Μεντή μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα. Για την οικογένεια της, τη ζωή της στην Πλ. Αμερικής ή τη Σύρο όταν δε δουλεύει. Θα σε ρωτήσει για κάτι που δεν ξέρει και θα σε ακούσει αν έχεις κάτι να της πεις, όταν όμως καταλήγεις να γράψεις κρατάς μόνο εκείνα που πρέπει να αφορούν το κοινό της: τη διεισδυτική υποκριτική ματιά, την επιλογή ρόλων που μας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή και την ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τις περισσότερες αν όχι όλες τις δουλειές της.
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Κυρία Μεντή τι θα δούμε στο Ξέφωτο;
Θα δείτε τη Σύλβα. Είναι ένας μονόλογος που προκύπτει από την ενότητα «Η αμαρτία έχει χρώμα λαϊκό» του βιβλίου του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου», που περιλαμβάνει εννιά αφηγήσεις εννιά προσώπων για τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του υποτιθέμενου δράκου του Σέιχ Σου. Άρα πρόκειται για ένα κομμάτι του βιβλίου; Αρχικά θέλαμε να κάνουμε παράσταση αυτό το βιβλίο με σκηνοθέτη τον Πέτρο Ζούλια, μάλιστα είχαμε προχωρήσει τη διαδικασία προσαρμογής του κειμένου και της παραγωγής, αλλά για πολλούς λόγους η ιδέα δεν προχώρησε. Κάποια στιγμή ήμουν στη Θεσσαλονίκη και μου ήρθε στο μυαλό γιατί να μην κάνω τη Σύλβα, να της βάλω τραγούδια και μουσική και να το παρουσιάσω στο Χαμάμ που είχα δεχτεί πρόταση αλλά εγώ δεν τραγουδάω μόνο.
Ποια είναι η Σύλβα;
Η Σύλβα είναι προϊόν μυθοπλασίας, δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Είναι μια τραγουδίστρια που τραγουδούσε στην Αρετσού, στο Καραμπουρνάκι, στη Μενεμένη, δεύτερο όνομα αλλά δε λειτουργεί κομπλεξικά, έχει τον αέρα της πρώτης. Ερωτεύεται λοιπόν τον Παγκρατίδη και μιλάει για τη ζωή τους κάπου στις δεκαετίες 50-60. Με τι μάτι βλέπει τον Παγκρατίδη; Με μάτι καθαρό. Παραδέχεται πως ήταν ψιλοαλητάκος αλλά χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό που τελικά του χρέωσαν και τον εκτέλεσαν.
Τι σας κέντρισε σε αυτή την ηρωίδα;
Με κέντρισε ότι είχα όλα τα περιθώρια και την πρωτοβουλία να φτιάξω ένα ρόλο δικό μου. Η Σύλβα έχει ντοπιολαλιά. Στο βιβλίο υπήρχε το στοιχείο ότι ήταν ξανθιά και την εικόνα της από εκεί και πέρα την προσέγγισα παίρνοντας ως δεδομένο την εικόνα των τραγουδιστριών της εποχής.
Τα τραγούδια είναι από τις επιτυχίες της εποχής ή γράφτηκαν από την αρχή;
Τα τραγούδια είναι λαϊκά της εποχής. Δεν είναι κι αυτά πρώτα σουξέ, υπό την έννοια ότι δεν είναι φθαρμένα. Είναι όμως γνωστών συνθετών, του Τσιτσάνη, του Χιώτη, του Χρυσίνη αλλά όχι τα πιο γνωστά τους.
Ακούγεται στίχος της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου στα τραγούδια που επιλέξατε;
Ναι και της Ευτυχίας ακούγονται δύο τραγούδια. Το «Φτώχεια που με κουρέλιασες» και «Το παρελθόν μου το βαρύ» που το επέλεξα εγώ και όχι ο Θωμάς Κοροβίνης που έφτιαξε τη σύνθεση και τα τραγούδια.
Ανάμεσα στους μονολόγους και τις θεατρικές παραστάσεις με συναδέλφους, τι επιλέγετε;
Προτιμώ τις συνεργασίες, είναι ότι καλύτερο αν και είναι πιο δύσκολο. Θέλει να δέσεις, να έχεις χημεία και τον ίδιο κώδικα. Στο μονόλογο έχεις το προτέρημα ότι είσαι εσύ κι εσύ. Εγώ όμως είχα εξαιρετικές συνεργασίες. Στο «Τρίτο στεφάνι» παίζαμε τριάντα δύο ηθοποιοί. Πολλοί ηθοποιοί ωστόσο φοβούνται το μονόλογο. Κι εγώ φοβόμουν αλλά είναι μέχρι να πάρεις την κρυάδα. Το 2007 έπαθα κρίση πανικού. Το αντιμετώπισα πολύ γειωμένα. Νομίζω πως το ξεπερνάς γρήγορα.
Αν δεν είχε προηγηθεί ο μονόλογος της Παπαγιαννοπούλου θα τολμούσατε να παίξετε τη Σύλβα που είναι μονόλογος αλλά απαιτεί και τραγούδι;
Δε μπορώ να σου απαντήσω. Πιστεύω ότι θα το έκανα αλλά πάλι σε έναν χώρο τέτοιο, μουσικό και όχι αμιγώς θεατρικό. Δεν είναι συμβατικός ρόλος.
Στον αντίποδα, μετά την Παπαγιαννοπούλου δεν ήταν ρίσκο να ξαναπαίξετε έναν μονόλογο;
Εάν ήταν σε θέατρο θα το σκεφτόμουν πολύ, είχα προτάσεις και για άλλους μονολόγους αλλά δεν τους έκανα. Εδώ ο κόσμος πίνει το ποτό του, τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα, δεν έχει αυτή την αυστηρότητα ότι είναι μονόλογος.
Ο κόσμος γιατί τα τελευταία χρόνια δένεται τόσο πολύ με τις δουλειές σας;
Τι να σου πω; Έχω κάνει κι άλλα πράγματα αλλά τελευταία τον κόσμο τον ενδιαφέρουν τα θέματα που διαλέγω, ίσως συμπίπτουμε εκεί. Έχουν να κάνουν με μια Ελλάδα, μια εποχή, μια κατάσταση αν θέλεις πιο αυθεντική, λαϊκή, χωρίς περιτύλιγμα. Μιλάει στην καρδιά και δημιουργεί ατμόσφαιρα.
Εξού και οι παρατάσεις;
Το Χαμάμ ούτε θεατρικός χώρος ήταν, ίσως και σε μια μερίδα κόσμου που ήθελε να δει εμένα να μην ήταν γνωστός και παίζαμε χωρίς διαφήμιση. Ότι έγινε, έγινε στόμα με στόμα, έχω την τύχη να έχω ενδιαφέρον για πράγματα που ενδιαφέρεται και το κοινό.
Τα τελευταία χρόνια δεν πιστεύετε ότι το όνομα σας έχει περάσει σε μια άλλη κλίμακα ηθοποιών;
Πριν κάνω τις «Τρεις χάριτες» έκανα 22 χρόνια θέατρο και σε μπουλούκι όπως είχαμε πει και στο παρελθόν, πολλά δε από αυτά που έκανα ήταν καλά. Πολύς κόσμος με ήξερε και πριν την τηλεόραση. Δεν ξέρω όμως πως αλλά τα τελευταία εφτά οχτώ χρόνια εμπεδώθηκα στη συνείδηση του κοινού και των συναδέλφων από το θέατρο. Οι παλιότεροι θεατές έρχονται και μου λένε σε είχα δει σε εκείνη την παράσταση το 72’, ο χώρος όμως άργησε να με καθιερώσει. Χωρίς αυτό να με πειράζει καθόλου, γιατί δεν είχα ανάγκη αυτής της αναγνώρισης και δεν το λέω επειδή νιώθω ότι είμαι και τίποτα.
Παρά την καθυστερημένη αναγνώριση του χώρου δεν πιστεύετε ότι ο κόσμος αξιολογούσε πάντα θετικά τη δουλειά σας;
Είχα μεγάλη τύχη, ίσως αυτή είναι και η ικανότητα μου, εμένα δε μου έχουν καταγράψει τα μέτρια ή τα μετριότατα που έκανα στην τηλεόραση. Ο κόσμος αξιολογεί με κάποια κριτήρια που αναδεικνύουν τα καλά κομμάτια της δουλειάς μου ενώ εγώ δεν κρύβω σε κάποιους που έρχονται στο καμαρίνι ότι έχω κάνει «μπαχατέλες» και μου απαντάνε «ούτε που τις θυμάμαι».
Η πολιτική σας στάση ποια είναι;
Είναι φιλελεύθερη, προοδευτική; Είναι αληθινή. Δε μου αρέσει το φιλελεύθερο. Φιλελεύθερο είναι το «Ποτάμι». Εγώ δεν έχω εμπλακεί ποτέ σε κάποιο κόμμα, πόσο μάλλον τώρα. Δεν έχω ταυτότητα πολιτική αλλά μιλάω για τα προβλήματα που ζούμε όλοι. Να σε κάποιες ελάχιστες συνεντεύξεις που με ρώτησαν για την Πλατεία Αμερικής που μένω και τη στάση μου στο θέμα των μεταναστών. Εκεί ο κόσμος ταυτίζεται ή όχι με τις απόψεις μου.
Φιλίες στο χώρο έχετε κάνει;
Έχω λίγους φίλους από το χώρο. Δεν είναι θέμα επιλογής αλλά θέμα συνθηκών στη δουλειά που μας κάνουν να χανόμαστε.
Είναι ιδέα μου ή έχετε και πολλούς νεότερους σε ηλικία φίλους;
Έχω φίλους πιο νέους, οι περισσότεροι φίλοι μου είναι νεότεροι. Συμβαίνει να ταιριάζουμε και έχω φίλους κυρίως άντρες.
Συζητάτε μαζί για θέματα που αφορούν το θέατρο ή άλλα;
Δεν είμαι στο τριπάκι της τέχνης αλλά της ζωής. Πολύ δύσκολα καθόμαστε να μιλήσουμε για θέατρο, θα πω «παίζω εκεί» και πάμε παρακάτω.
Διαβάστε παλαιότερη συνέντευξη με τη Νένα Μεντή στο Kristiboni.gr εδώ