Σπούδασε στη σχολή του Καρόλου Κουν. Αποφοίτησε το 2004. Έκτοτε έχει συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Φέτος τον βλέπουμε από κοντά στις θεατρικές παραστάσεις «I will survive” και «Γυάλινος Κόσμος» ενώ στον κινηματογράφο μας ενθουσίασε με τη συμμετοχή του στην ταινία του Νίκου Κουτελιδάκη "Το ταγκό των Χριστουγέννων". Μετά από όλα αυτά θα μπορούσε να την έχει δει κάπως, αντ' αυτού με την πρώτη ματιά καταλαβαίνεις πως ο Αντίνοος είναι αυτό που λέμε «παιδί για όλα τα γούστα». Όμορφος, έξυπνος, ταλαντούχος, ξέρει να χειρίζεται το λόγο και τα μέσα, χωρίς να γίνεται ποτέ mainstream, καβαλημένος ή ακόμη χειρότερα προβλέψιμος.
Μίλησε μας για το θέμα της ταινίας που προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους;
Μιλάμε για ένα βιβλίο του Ξανθούλη, μια προσαρμογή για το σινεμά όπου διαπραγματεύεται έναν απαγορευμένο έρωτα στα χρόνια της χούντας. Ένας υπολοχαγός ερωτεύεται τη γυναίκα του διοικητή του και ο μόνος τρόπος για να της εκφράσει τον έρωτα του είναι να της ζητήσει να χορέψουν μαζί ταγκό. Ο ίδιος δεν ξέρει να χορεύει και ζητάει την βοήθεια του στρατιώτη Λαζάρου που υποδύομαι εγώ.
Εκεί όμως προκύπτει ένας άλλος έρωτας…
Εκεί προκύπτει ένας άλλος έρωτας, καλύτερα ένας ενθουσιασμός, μία θολή φιλία, μια πολύ ιδιότυπη σχέση. Μην ξεχνάμε πως ήταν μια περίοδος που δε θα μπορούσαν να καταλάβουν τον ερωτισμό τους, δε θα μπορούσαν να εκφράσουν αυτό που θέλουν και επέλεγαν να κρυφτούν.
Πάντως στα πλαίσια αυτής τη θολής φιλίας είναι γεγονός ότι ποτέ δεν καταλάβαμε στην ταινία τα συναισθήματα του υπολοχαγού και του στρατιώτη.
Ήταν κοινή απόφαση των συντελεστών της ταινίας, να αφήσουν την ιστορία του λοχαγού με τον φαντάρο λίγο πιο ανοιχτή. Το θέμα της σχέσης τους είναι πιο μαγικό και δυνατό έτσι αν και λίγο ασαφές. Θα ήταν αδιανόητο όπως σου είπα να εκφραστεί μια ομοφυλοφιλική τάση από τη μεριά του στρατιώτη. Σαφέστατα και μιλάμε για έναν άνθρωπο με ευαισθησίες αλλά η ουσία ήταν η αγνότητα του και σε αυτό δόθηκε έμφαση.
Σήμερα πιστεύεις πως μπορούν οι άνθρωποι να κρύβουν τα συναισθήματα τους όπως τότε οι δύο αυτοί ήρωες;
Νομίζω πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα να μένουν στο κομμάτι του θαυμασμού και να μην κάνουν το επόμενο βήμα. Προσωπικά για μένα είναι πολύ πιο σκληρό να εκδηλώσω το θαυμασμό μου σε έναν άνθρωπο παρά να τον κρατήσω μέσα μου και να καταπιεστώ. Έχει να κάνει και με τον εγωισμό που μπορεί να έχουμε ως άνθρωποι.
Είναι ιδέα μου ή όντως τελικά τις εντυπώσεις τις κλέβει αυτός ο έρωτας αντί του έρωτα του λοχαγού με τη γυναίκα του διοικητή;
Από σένα που το ακούω αυτό γιατί δεν έχω την ίδια γνώμη -και αν το βλέπουν κι άλλοι έτσι- ίσως συμβαίνει γιατί αυτή η σχέση είναι πιο δύσκολη, είναι πιο δυσμενής, έχει αυτό το ανεκπλήρωτο.
Μαγεύει πάντως και ο χαρακτήρας του Λαζάρου, απ' τη μια είναι δειλός απ’ την άλλη όμως και όταν απομακρύνεται για σημαντικό προσωπικό λόγο επιστρέφει για να ζήσει τον έρωτα του.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι επιστρέφει για να ζήσει έστω και λίγο αυτό που ήξερε ότι δε θα μπορούσε να ζούσε. Θα μπορούσε να είναι όμως και η ύπαρξη των στρατονόμων στα τρένα, όπου ο φόβος μην τον πιάσουν σε τέτοιες εποχές ήταν πολύ ισχυρός. Σίγουρα πάντως είναι ένα παιδί ολιγαρκές που είναι μαθημένο να αρκείται στα λίγα. Δεν έχει μάθει να του δίνουν και μόνο που έζησε ότι έζησε του ήταν αρκετό και αυτό είναι συγκινητικό.
Στο θέατρο πάντως υποδύεσαι κόντρα ρόλο.
Υποδύομαι έναν χύμα τύπο. Δεν πιστεύει σε ήθη και αξίες, είναι επαναστατικός τύπος σε αντίθεση με το ρόλο του Γιώργου Παπαγεωργίου που είναι ο άνθρωπος της τάξης και της λογικής.
Και μαζί προσπαθείτε να επαναφέρετε τον κόσμο που μόλις έχει καταστραφεί. Αλήθεια πως υποδέχτηκε η Αθήνα το "I will survive" μετά την πρεμιέρα σας στην πόλη μας;
Η υποδοχή ήταν το ίδιο θερμή όπως και στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε μια περιορισμένη παραγωγή και πήραμε μεγάλη ώθηση από την Θεσσαλονίκη. Δε σου κρύβω ότι μας λείπει πολύ θα θέλαμε να ξανανέβουμε μετά το Πάσχα για κάποιες παραστάσεις.
Η σχέση σου με το Γιώργο επί σκηνής πως είναι πλέον στη δεύτερη σεζόν;
Είμαι πανευτυχής που δουλεύω με το Γιώργο γιατί εκείνος είναι το 80 % ένα της επιτυχίας αυτής της παράστασης! Έχει τρομερή εμπειρία στο devised theater και ξέρω πως ότι και να συμβεί είναι σε θέση να το πάρει αι κα να το κάνει κομμάτι της παράστασης.
Πέρα απ’ την παράσταση θα βγείτε για ποτό; Υπάρχουν στις μέρες μας αυτό που ονομάζαμε κάποτε «καλλιτεχνικές παρέες»;
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλωμένα γι’ αυτό που λέμε «καλλιτεχνική παρέα». Σίγουρα πάντως δεν ισχύει αυτό που άκουγα παλιά, ότι οι φιλίες στο χώρο δεν υπάρχουν. Εγώ έχω φίλους που είναι αδέλφια και χαίρονται με ότι κάνω όπως και εγώ γι’ αυτούς.
Εκτός όμως από το I will survive, φέτος ανεβάζεις ταχύτητες συμμετέχοντας και στην παράσταση «Γυάλινος Κόσμος» του Τεννεσί Ουίλιαμ.
Είναι μια παράσταση που παίζεται στο Θέατρο Δημήτρης Χορν σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου με τη Ναταλία Τσαλίκη. Πραγματικά χαίρομαι γι' αυτήν την παράσταση που σε πείσμα των καιρών πηγαίνει πολύ καλά και αποδεικνύει ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να δει καλό θέατρο και όχι μόνο κωμωδίες, όπως θέλουν να ισχυρίζονται μερικοί.
