Δεν είναι κωμωδία, δεν είναι δράμα, δεν είναι θρίλερ (μοιάζει σε ορισμένα σημεία), είναι μια σχέση, δύο αντρών, ενός δασκάλου και ενός μαθητή, ενός καταξιωμένου και ενός αρχάριου, ενός κατά λάθος πατέρα και ενός αντιδραστικού γιού. Δυο ξένων που ενώ δεν πρέπει να γνωριστούν, παραγνωρίζονται επηρεάζοντας σημαντικά ο ένας τη ζωή του άλλου.
Το “Κόκκινο” είναι μια παράσταση ερμηνειών στην κόψη αλήθειας και φαντασίας. Ένας ισχυρός διάλογος λογικής και συναισθήματος, φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας. Μια σύγκρουση ηρώων που πρέπει να λειτουργήσουν σαν μια γερή γροθιά όπως ακριβώς συμβαίνει με το Σταμάτη Φασουλή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.
Για την παράσταση...Με αφορμή ένα γνωστό ζωγράφο τον Mark Rothko και μια παραγγελία έργων του από το «Four Seasons» δημιουργείται ένα έργο που μιλάει ελάχιστα γι' αυτό… Παρατηρούμε τη σχέση του με το βοηθό του, ένα φανταστικό πρόσωπο… Είναι μια αφορμή, για να τεθούν θεμελιώδη ερωτήματα όπως η αντιπαράθεση πατέρα-γιού, δασκάλου-μαθητή, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου καθώς και εκείνου που φεύγει με αυτό που έρχεται, υπογραμμίζοντας τη σύγκρουση αυτών των δύο αλλά και την κατανόηση τους… Διαμέσου της σύγκρουσης μιλάει για όλα τα διλλήματα που κουβαλάει η κάθε γενιά, με μεγάλο άξονα το βασικό δίλλημα του ίδιου του καλλιτέχνη για το αν ξεπουλάει την τέχνη του… Είναι νεότερο έργο με τη δομή ενός κλασσικού έργου… Βλέποντας το παρασύρεσαι μέσα σε μια αφήγηση που δεν είναι ποτέ φιλολογική ωστόσο μπορεί να φιλοσοφεί ορισμένες φορές... Σε κρατάει σε σασπένς για το τι θα γίνει παρακάτω... Είναι μιάμιση ώρα θεατρικής πράξης πολύ προσηλωμένη… Ξεκινάει δειλά δειλά, στην αρχή νομίζεις ότι αυτοί θα συζητάνε, θα λένε για την τέχνη αλλά γίνεται όλο και πιο προσωπικό… Αισθάνομαι ότι ο κόσμος φεύγει λυτρωμένος.
Για τις σχέσεις εξουσίας...Το θέμα της εξουσίας είναι παρόν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις… Δεν είναι το χρήμα που καθορίζει τη σχέση εργοδότη εργαζόμενου, γιατί πολύ συχνά η ανάγκη σου να υπάρξεις δίπλα σε έναν άλλο σε κρατάει δέσμιο της εξουσίας του και όχι το πόσα λεφτά παίρνεις από αυτό... Η σχέση εργοδότη εργαζόμενου μοιάζει τόσο πολύ με τη σχέση δασκάλου και μαθητή. Για παράδειγμα εσύ πας να κάνεις τη δουλειά σου δίπλα σε έναν καταξιωμένο δημοσιογράφο, δεν είναι η σχέση πολύ κοντά σε αυτή του δασκάλου με το μαθητή; Δεν έχει να κάνει με οικονομικά αλλά με εξουσία κύρους, εξουσία θέσης προσδοκιών και προβολών στο πρόσωπο που κάνεις σε αυτό το πρόσωπο που είναι μέντορας, που θα σε πάει παρακάτω, που θα σου δώσει μια ευκαιρία. Είναι πολύ συγγενής με τη σχέση που έχεις με τον πατέρα σου ο οποίος και εκείνος θα σε πάει παρακάτω… Όταν έχεις ένα αυταρχικό πατέρα είναι ξεκάθαρο αλά και όταν έχεις έναν πατέρα πολύ ανοιχτόμυαλο πάλι σε εξουσιάζουν οι προσδοκίες του. Σε εξουσιάζουν τα όνειρα που έχει γιατί αυτό που περιμένει είναι αβάσταχτο, γιατί μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που θέλεις εσύ…
Περί συγκρούσεων...Έχω συγκρουστεί όταν στο παρελθόν αντιμετώπισα στη δουλειά μου θέμα εξουσίας… Σύγκρουση δεν είναι κάτι που επιτρέπεται είναι κάτι το οποίο παίρνεις το δικαίωμα από μόνος σου, όταν ένας άνθρωπος σου απαγορεύει μια σύγκρουση είναι εκείνος που την προκαλεί γιατί παίρνεις το δικαίωμα… Δε μπορώ να περιμένω από αυτόν που με εξουσιάζει να πάρω το δικαίωμα για να συγκρουστώ μαζί του... Θεωρώ ότι πρέπει να έρθουμε σε μία ευθεία σύγκρουση με την πολιτεία… Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος και επίσης θεωρώ ότι η σύγκρουση είναι αναγκαία αλλά δεν είναι σύγκρουση που δεν είναι σίγουρο που θα βγάλει κάπου... Ναι μεν δε μπορείς να συνεχίσεις χωρίς αυτήν αλλά και το αποτέλεσμα της δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ποιο θα είναι… Το θέμα είναι μέχρι να πεθάνουμε να μπορούμε να ζούμε. Και η ζωή είναι μια σειρά από συγκρούσεις, συμβιβασμούς, άλλες συγκρούσεις άλλους συμβιβασμούς αλλιώς τι έχεις κάνει;
Η κρίση των ημερών...Και η τσέπη μου έχει επηρεαστεί και η διάθεση μου και η ψυχολογία… Περισσότερο αυτό που επηρεάστηκε και είναι το πιο μεγάλο χτύπημα, είναι ότι η αμέσως επόμενη γενιά από μένα η πιο μικρή, αυτή που τώρα έχει τελειώσει το σχολείο, μεγάλωσε με ένα μοντέλο ζωής που δεν υπάρχει πια. Ασκημένη σε έναν τρόπο ζωής που δεν υπάρχει πια. Χωρίς καμία εκπαίδευση γι' αυτό που έρχεται και χωρίς καμία εξάσκηση. Όλα της τα προτερήματα είναι άχρηστα. Ότι σπουδή δε μπορεί να εφαρμοστεί πια και αυτό δημιουργεί σε μένα μία απελπισία. Νομίζω ότι είναι ότι πιο δυσάρεστο μπορεί να συμβεί… Η φτώχεια είναι κάτι που αντιμετωπίζεται. Η σκληρή ζωή αντιμετωπίζεται. Αυτό που δεν αντιμετωπίζεται είναι να είσαι άχρηστος. Να μη χρειάζεσαι. Είναι απελπιστικό ότι μια σειρά νέων της γενιάς μου, χάνουν τις δουλειές τους και δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουν γιατί δεν ξέρουν να το κάνουν… Είναι μια γενιά που ασκήθηκε μέσα στα πανεπιστήμια κάτι που δε υπάρχει πια και μάλιστα φαντάζει αστείο να το συζητάμε πια… Όλοι μάνατζμεντ και οικονομικά, όλοι οι καθηγητές και οι πανεπιστημιούχοι που θα πάνε να διδάξουν, σε ποια πόλη; Και άσε τη χώρα τη δική μας, σε ποια ήπειρο; Γιατί δεν αντιμετωπίζουμε μόνο εμείς εδώ πρόβλημα. Μέχρι τώρα έλεγες θα φύγουν έξω. Ποιο έξω σε λίγο καιρό και το έξω θα κλείσει. Πόσους ισπανούς, πορτογάλους, γάλους, βαλκάνιους, ούγγρους μπορούν να διοχετευτούν χώρες που καταρρέουν;
Η μοίρα των ηθοποιών...Έχει μια δόση πολυτέλειας και ακριβώς για αυτό το λόγο η δουλειά του ηθοποιού στην Ελλάδα ήταν πάντα ένα δύσκολο επάγγελμα, πάντα είχε μια ανασφάλεια και αυτό το ξέρεις. Είναι μια τυχοδιωκτική δουλειά… Αν χρειαζόταν θα άλλαζα δουλειά. Αν κλείσει το θέατρο τώρα θα πάω να δουλέψω κάπου αλλού, χειρωνακτικά γιατί δεν ξέρω κάτι άλλο. Δε με ευχαριστεί αλλά είμαι οποιαδήποτε στιγμή έτοιμος... Είμαι επαγγελματίας ηθοποιός, αυτή είναι η δουλειά μου, κάνω ότι μπορώ για να κάνω αυτό που κάνω καλά, όπως μου αρέσει και θα ανεχτώ ως ένα σημείο να μην με εκφράζει τόσο όσο αυτή τη στιγμή αλλά όχι πιο πέρα...
Ο Φασουλής και το θέατρο της φετινής σεζόν...Είναι πολύ ουσιαστικός άνθρωπος ο Σταμάτης και το μόνο του εφόδιο είναι η ουσία του, δεν είναι η διασημότητα του, η καταξίωση του, η προβολή του. Είναι ουσιαστικός άνθρωπος, με αληθινή αγωνία και αυτό είναι πολύ χρήσιμο για έναν νέο ηθοποιό… Για τις φετινές παραστάσεις πιστεύω ότι ήταν το ίδιο καλές με πέρυσι ή λίγο καλύτερες ή λίγο χειρότερες χωρίς όμως να έχει γίνει κάτι, μια τομή, τύπου άλλο θέατρο έχουμε σήμερα κι άλλο θέατρο είχαμε χθες…
Το Φεστιβάλ Αθηνών και τα λεφτά που δεν υπάρχουν τελικά...Δε θεωρώ γελοίο το ενδεχόμενο να μην έχουμε μελλοντικά Φεστιβάλ Αθηνών, είναι μια σειρά από πράγματα που θα συμβούν, ελπίζω να γίνει με όσο το δυνατόν λιγότερο χωρίς κόστος... Δεν νομίζω ότι όλες αυτές οι σκηνές που υπάρχουν θα συνεχίσουν, δε νομίζω ότι το κράτος θα δίνει για τον πολιτισμό άλλο τόσα χρήματα -που είναι ήδη ελάχιστα σε σχέση με αυτά που παίρνουν άλλα κράτη στον κόσμο. Περνάμε σε μια φάση κρατικής ληστείας και κανονικής εκμετάλλευσης των ελλήνων πολιτών. Όχι ότι δεν έχουμε όλοι ευθύνη, απλά δεν έχουμε την ίδια ευθύνη… Δε με ενοχλεί το πόσα παίρνει ένας πολιτικός αλλά το πόσα παίρνει για να μην κάνει σωστά τη δουλειά του... Δε θεωρώ ότι το πρόβλημα της εξουσίας είναι η διαφθορά. Όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι ανά τον κόσμο, το θέμα δεν έγγειται στο ότι είναι διεφθαρμένοι και διαπλεκόμενοι αλλά ότι είναι διεφθαρμένοι, διαπλεκόμενοι και άχρηστοι!
InfoΟι παραστάσεις συνεχίζονται μέχρι την Κυριακή 1η Απριλίου Πλατεία ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή 102, 54622 Θεσσαλονίκη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00Κυριακή στις 19:30
