Λίγο πριν το φινάλε της παράστασης "Ιδιωτικές ζωές" η Θάλεια Ματίκα μας μιλάει για τη συνεργασία της επί σκηνής με το σύζυγό της Τάσο Ιορδανίδη, για τη σχέση με τον κουμπάρο της Πέτρο Φιλιππίδη αλλά και τη σχέση της με το κοινό που όπως λέει "θέλει να του τιμήσεις τα λεφτά που σου δίνει"...
Συνέντευξη στο Χρήστο Κρανιώτη
Καιροί συνειδητοποίησης για τη νέα γενιά. "Ιδιωτικές ζωές" όπου δύο πάλαι ποτέ ερωτευμένοι-χωρισμένοι, ξανασυναντιούνται με τους νέους συντρόφους τους μετά από καιρό και αποφασίζουν να τους παρατήσουν για να ξαναείναι μαζί. Μπορεί να αφορά αυτό το έργο έναν νέο του σήμερα, δεδομένου ότι στις σχέσεις τα έχουμε δει όλα;
Και τότε τα είχαν δει όλα, δε σημαίνει ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Αυτό που έγραψε ο συγγραφέας βρήκε και τότε, βρίσκει και τώρα θεατές για να ταυτιστούν. Δεν είναι τυχαίο ότι έρχονται πολλοί θεατές και μας λένε "αυτή την ιστορία την έχουμε ζήσει κι εμείς".
Μιλάς για ταύτιση σήμερα ενώ τότε μάλλον το έργο προκαλούσε έκπληξη;
Βεβαίως δημιουργούσε έκπληξη λόγω του συντηρητισμού της κοινωνίας που υποτίθεται ότι έχει περιοριστεί πια. Σκέψου ότι η δεύτερη πράξη είχε απαγορευτεί στην Αγγλία. Και ταυτιση όμως θα δημιουργούσε, δεν πιστεύω ότι αλλάζουν τόσο πολύ οι κοινωνίες.
Στη σκηνή ζευγάρι αλλά και στη ζωή. Εσύ και ο Τάσος μοιάζετε με τους ήρωες που υποδύεστε;
Όχι είναι πολύ πιο τρελοί αυτοί οι δύο από μένα και τον Τάσο. Έχουμε μια πιο κοινή ζωή. Η Αμάντα και ο Έλιοτ δεν είναι κοινοί άνθρωποι. Έχουν πολύ περίπλοκο ψυχισμό, είναι δυο ιδιαίτεροι χαρακτήρες που δε συναντάς καθημερινά γύρω σου. Με έντονους διαξιφισμούς μεταξύ τους. Σίγουρα εγωιστές και εγωκεντρικοί. Από αυτούς μπορείς να τα περιμένεις όλα.
Είναι γνωστό πως το μπουλβάρ το υπηρέτησε τόσο η Καρέζη όσο και η Λαμπέτη που έπαιξε το ρόλο αυτό. Πιστεύεις ότι η νέα γενιά ηθοποιών θα καταγραφεί στην ιστορία όπως αυτά τα μεγάλα ονόματα;
Αυτό να το ευχηθούμε. Αν μπορεί να γίνει δεν το ξέρω αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι νέοι άνθρωποι. Το ταλέντο δε στερεύει με τις γενιές. Απλά οι νέες γενιές έχουν εφησυχάσει. Δεν έχουν πάρει τη δουλειά στα χέρια τους όπως οι παλιότερες. Η Λαμπέτη και η Καρέζη ήταν θιασάρχες από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό δεν το βλέπεις στις μέρες μας.
Ήταν και πιο καλά οργανωμένη η βιομηχανία του κινηματογράφου τότε;
Και πλέον υπάρχουν πολύ περισσότεροι. Τότε δεν ήταν οι ηθοποιοί τόσο πολυπληθής κάστα. Εγώ όμως πιστεύω ότι όσο κι αν μεγαλώνει αυτή η κοινωνία μπορούν να ξεχωρίσουν άνθρωποι και ως νέα γενιά πρέπει να τολμήσουμε. Εμείς για παράδειγμα είμαστε ένας νέος θίασος, με προεξέχοντα τον Τάσο που εχει κάνει την παραγωγή, όπου τολμήσαμε χωρίς να έχουμε κάποιο μεγάλο όνομα στη σκηνή. Έχουμε βέβαια στη σκηνοθεσία τον Πέτρο Φιλιππίδη που είναι ένα πολύ σημαντικός σύμμαχος, αλλά κατά τα άλλα τολμήσαμε και με αρκετή επιτυχία.
Και στην παραγωγή περνάς κι εσύ σιγά σιγά όπως καταλαβαίνω.
Ναι γιατί έτσι μπορείς να κάνεις πράγματα που ονειρεύεσαι.
Τι ονειρεύεσαι για σένα;
Ρόλους. Δε θα μου εδινε εύκολα ένας θίασος να κάνω την Αμάντα. Θα έπαιρνε μια πιο μεγάλη σε ηλικία ηθοποιό, με πιο βαρύ θεατρικό όνομα ίσως.
Το γεγονός ότι είστε ένα παντρεμένο ζευγάρι πιστεύεις ότι λειτουργεί λίγο ως κλειδαρότρυπα για το κοινό;
Το κοινό είναι αδυσώπητο. Θέλει να περάσει καλά και να του τιμήσεις τα λεφτά που σου έδωσε. Αν δεν αρέσει η παράσταση, ας είσαι ζευγάρι στη ζωή ας είσαι οτιδήποτε, το κοινό θα σε απορρίψει. Του χρόνου υπάρχει σκέψη για να συνεχίσετε μαζί; Είναι μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία γιατί όχι να μη συνεχίσουμε.
Άρα θες το δικό σου παρεάκι επί σκηνής;
Εννοείται οτι έρχεσαι με άλλη διάθεση στο θέατρο. Εγώ πιστεύω πολύ στην ομάδα και την παρέα. Αν είμαστε και του χρόνου με τα παιδιά μαζί, που το σκεφτόμαστε, έχουμε ήδη αναπτύξει έναν κώδικα επικοινωνίας.
Δε σε ενδιαφέρει η συνεργασία με ένα μεγάλο δάσκαλο τώρα που είσαι ακόμη νέα για να αποκτήσεις και την αντίστοιχη εμπειρία;
Η υποκριτική είναι σκηνική εμπειρία, χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Με όσο πιο δυνατά πράγματα καταπιάνεσαι τόσο καλύτερος γίνεσαι. Τι να το κάνω να παίζω δίπλα σε ένα σπουδαίο ηθοποιό και κρατάω δυο γραμμές. Ο Φιλιππίδης όμως ήταν για σένα μεγάλος δάσκαλος. Δεν το συζητώ. Είχαμε παίξει μαζί δύο χρόνια στον Μπακαλόγατο. Πέρα από ότι τον ξέρω καλά, είναι φίλος, κουμπάρος, όταν είσαι πάνω στη σκηνή καταλαβαίνεις πολύ καλά το σκηνικό του μεγαλείο, είναι ένας πολύ σημαντικός ηθοποιός. Είναι "πολυμηχάνημα", είναι πρωταθλητής. Σαν σκηνοθέτης δε έχει αυτό το μαγικό στοιχείο, δε σε κουράζει. Ξέρει τι θέλει ο κάθε ρόλος. Μας βοήθησε πάρα πολύ γιατί εκτός από σκηνοθέτης είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Τους ρόλους τους είχε στο τσεπάκι και ήξερε καλά τι να ζητήσει απ' τον καθένα μας.
Το Βραβείο του περιοδικού Αυλαία, τι συναισθήματα σου δημιούργησε;
Είναι πολύ τιμητικό, αλλά δε με νοιάζουν τα βραβεία γενικότερα. Είναι ωραίες εκδηλώσεις , σε τιμούν, πολύ γλυκό αλλά για μένα φυσικά, αλλά το μοναδικό βραβείο είναι οι θέσεις και οι θεατές. Το κοινό. Υπάρχυν άνθρωποι που δεν εχουν βραβευτει ποτέ στη ζώη τους και όμως είναι πολύ σημαντικοί. Ας πούμε να... ο Πέτρος στα τόσα χρόνια θεατρικών βραβείων δεν έχει πάρει ποτέ βραβεία. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον Πέτρο με τους άλλους, τον θεωρώ πολύ ανώτερο.
Αν το δούμε όμως υπό το πρίσμα του πολιτισμού, που χρειάζεται τα φώτα στραμμένα πάνω του ειδικά σε τέτοιες εποχές;
Μακάρι να ενισχυθεί ο πολιτισμός και οι τέχνες. Έβλεπα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης βραβεία που δινόντουσαν. Ε δε γινόταν να μη γελάσεις. Δεν ήταν αντικειμενικά. Έβλεπα τα τηλεοπτικά βραβεία του Έθνους ή του Αθηνοράματος που ψηφίζει ο κόσμος. Πως γίνεται να ψηφίζει ο κόσμος μια παράσταση 80 θέσεων και μια παράσταση χιλιάδων να την αφήνει απ' έξω. Θέλω να πω ότι είμαστε σε μια χώρα που έχει πρόβλημα σε όλους αυτούς τους τομείς. Επιχορηγήσεις, βραβεία.