Αν τη συναντήσεις σπίτι της θα δεις πως είναι ένα νέο κορίτσι γεμάτο ενέργεια. Πίνει τσάι, τρώει ρόδι και στο καπάκι σαλάτα με πολλά λαχανικά λίγο μετά ένα κουτάλι μέλι, σπανίως κρέας γιατί τελευταία αποφάσισε πως είναι vegetarian. Αν προσπαθήσεις να μπεις στο μυαλό της θα καταλάβεις πως εκεί περίοπτη θέση έχει η οικογένεια της. Η μαμά που ήταν η πρώτη θεατής στα παιδικά θεατρικά εγχειρήματα, ο «μπαμπάκας» που δε θα την άφηνε ποτέ να εγκαταλείψει τα όνειρα της εδώ στην Ελλάδα, η αδερφή της Σοφία που είναι με δύο λέξεις «φύλακας άγγελος». Αν πάλι ψάξεις να βρεις ποιες είναι οι αγαπημένες της ηρωίδες δε θα ξαφνιαστείς αφού μια «Μήδεια», μια «Δεσποινίς Τζούλια» ή μια «Ιουλιέτα» υπάρχει στο ρεπερτόριο της όπως σε κάθε νέα ηθοποιό που σέβεται τον εαυτό της. Η διαφορά; Η Νικολέτα δεν έχει έπαρση, δεν κινείται με κουλτουριάρικο ύφος και δεν μιλάει μόνο για τις παραστάσεις του Πέτερ Στάιν απεναντίας παραδέχεται πως αγαπάει το Χριστόφορο Παπακαλιάτη και ότι ναι όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της μεγάλωσε με το «Κλείσε τα μάτια».
Τι ακριβώς παιχνίδι είναι αυτό που έχει στηθεί στη σκηνή του θεάτρου Σοφούλη;
Λοιπόν, Νίκος και Αλίκη. Γνωρίστηκαν στη δραματική σχολή, έγιναν θεατρικό ζευγάρι και αποφάσισαν να συγκατοικήσουν.
Τι σημαίνει θεατρικό ζευγάρι γι’ αυτούς;
Μπορώ να κάνω ο, τι θέλω με τον παρτενέρ μου χωρίς αυτό να έχει συνέπειες στον πραγματικό κόσμο. Για παράδειγμα ένας άντρας με σχέση απαγορεύεται να φιλήσει ένα άλλο κορίτσι πλην της κοπέλας του. Ένας απίστευτα θυμωμένος άνθρωπος απαγορεύεται να σκοτώσει. Ένας ερωτευμένος φοβάται να πει τι πραγματικά θέλει από το αντικείμενο του πόθου. Πάνω στη σκηνή όμως επιτρέπονται όλα, σβήνουμε τους κανόνες, δεν ανήκουμε πουθενά και σε κανέναν, δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει ρεαλισμός, το μόνο που κάνουμε είναι να «Παι-ζούμε». Και ας νικήσει ο καλύτερος λοιπόν. Αστειεύομαι δεν έχει νικητή αυτό το παιχνίδι, μόνο αλήθειες.
Θα το χαρακτήριζες κωμικό ή δραματικό έργο;
Κοίτα όπως όλοι με τα δράματα κλαίω με τις κωμωδίες γελάω και μου αρέσει να κάνω και τα δυο εξίσου, οπότε προσπάθησα να γράψω ένα έργο που να μπορεί να προκαλέσει αυτά τα συναισθήματα. Τώρα αν πρέπει να το βάλω σε μια κατηγορία οπωσδήποτε, ας πούμε ότι είναι ένα σύγχρονο δράμα με στοιχεία κωμωδίας. Αυτή θα λέγαμε πως είναι η πρώτη σου ολοκληρωμένη δουλειά στο σανίδι.
Πως νιώθεις που από την ασφάλεια της συμμετοχής σε μια συλλογική δουλειά περνάς τώρα σε μια παράσταση που μεγάλη ευθύνη έχεις κι εσύ ως μονάδα;
Σίγουρα φοβάμαι, σίγουρα δεν ξέρω πως θα πάει, ξέρεις το ήθελα από την μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου και δεν ξέρω αν τελικά θα πραγματοποιήσω το όνειρο μου όπως φανταζόμουν. Όμως υπάρχει στήριξη. Έχω ας πούμε την αδερφή μου που κάθε φορά που ακούω την φωνή της η λέξη φόβος εξαφανίζεται και επιπλέον πιστεύω ότι με την σκληρή δουλειά, την επιμονή και την τιμιότητα μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
Σε φοβίζει η ιδέα ενός θεάτρου με άδεια καθίσματα;
Το μόνο που με φοβίζει είναι να ξυπνήσω μια μέρα και να μην νιώθω αγάπη και ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Σίγουρα θέλω γεμάτο θέατρο, σίγουρα θέλω ο κόσμος να αγαπήσει το έργο μου γιατί αυτόματα αποδέχεται αυτό που πραγματικά είμαι και ελπίζω όλα να συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά όπως την πρώτη εβδομάδα.
Έχοντας σπουδάσει στη σχολή του Αντρέα Βουτσινά και έχοντας την τύχη να τον προλάβεις ενεργό στη σχολή, ποιο είναι εκείνο το στοιχείο του που έχεις κρατήσει ως εφόδιο στη δουλειά;
Όταν μπήκα στην δραματική ήμουν 17,5 και το μόνο που ήξερα για το θέατρο σε σχέση με μένα ήταν ότι θέλω να ανέβω στη σκηνή και να μην ντρέπομαι να είμαι ο εαυτός μου. Βλέπεις ήμουν από τα άτυχα παιδιά που στο σχολείο δεν τα «έπαιζε» κανείς οπότε για κάποιο λόγο πάντα ήξερα ότι για να με αποδεχτούν πρέπει να ανέβω στη σκηνή. Ο κ. Βουτσινάς στις λίγες ώρες που είχα την τύχη να κάνω μάθημα μαζί του, μου έμαθε αυτό ακριβώς το πράγμα, ότι μπορώ να είμαι αυτό που θέλω εκεί πάνω. Νιώθω απίστευτα τυχερή που είχα αυτόν τον τεράστιο δάσκαλο, έστω και για λίγο.
Ο χώρος της υποκριτικής χαρακτηρίζεται ως ο πιο ανταγωνιστικός; Έχεις διαπιστώσει κάτι τέτοιο από τόσο νωρίς;
Η λέξη ανταγωνισμός δεν υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία μου, μεγάλωσα σ ένα περιβάλλον που ποτέ δεν χρειάστηκε να ανταγωνιστώ κανέναν. Εντάξει οι ρόλοι είναι 10 και οι υποψήφιοι 10.000.000 και όλοι θέλουμε το ίδιο αλλά οκ. Δεν θέλω να ξοδεύομαι έτσι. Μ’ αρέσει να κάνω οικογένειες στους θιάσους που είμαι, μ' αρέσει να αγαπώ πραγματικά τους συναδέλφους μου. Με τους δύο συμπαίκτες σου γνωριζόσασταν από πριν ή προέκυψε η γνωριμία μέσα από τη συνεργασία; Δεν τους γνώρισα, τους είδα στην οντισιόν και τους αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Ήξερα ότι ταιριάζουν μ αυτό που έγραψα.
Αν σε έβαζα να παίξεις αυτή την παράσταση μόνο για ένα άτομο ποιο θα ήταν αυτό;
Ξέρεις κάτι; Η πρώτη φορά που «έπαιξα» ήταν στα νήπια και σκεφτόμουν άραγε θα αρέσει στην μαμά μου αυτό που θα κάνω;
Ποια ήταν τα συναισθήματα σου πριν την πρεμιέρα. Υπάρχει κάποιος με τον οποίον τα μοιράστηκες;
Η οικογένεια μου, το αγόρι μου και οι καταπληκτικοί μου φίλοι που είναι κάθε μέρα στο θέατρο δίπλα μου και με συγκινούν τόσο πολύ που κάθε φορά που σκέφτομαι τι κάνουν για μένα κλαίω πιο πολύ απ όσο κλαίω όταν τελειώνει ο τιτανικός. Χαχαχα. Και ένα ευχαριστώ στον Γ.Σ. γιατί αν δεν υπήρχε δεν θα υπήρχε το έργο.